Nie pamiętała tego momentu, w którym wszystko się w jej życiu odwróciło. Była za mała żeby rozumieć i żeby pamiętać to wydarzenie w przyszłości. Wiedziała tylko z opowiadań, że pewnego zwyczajnego popołudnia szła razem ze swoim starszym bratem przez któryś z poziomów kiedy nagle w Mount Weather rozbrzmiał alarm. Na poziomie, w którym się znajdowali utracono szczelność. Jej brat krzyczał z bólu i walił w zamknięte mechanicznie drzwi, a ona po prostu patrzyła na to co się działo sama pokrywając się poparzeniami. W pierwszym momencie Luke był zbyt zajęty bólem i wzywaniem pomocy by zauważyć co się działo z jego siostrą. Wszystko wyszło na jaw kilkanaście minut później kiedy medycy zafascynowani jej reakcją, a raczej jej brakiem zaczęli pewne testy bez zgody jej rodziców. Po awanturze, kilku dniach poszukiwań i zamartwiania się  państwo Wiffleleaf dowiedzieli się, że ich córka cierpi na Anaglezję Wrodzoną. W wolnym tłumaczeniu Jewels czuła dotyk, łaskotanie, albo przytulanie… nie czuła natomiast żadnego bólu. Hej, jak fajnie prawda? A no nie tak do końca. Przez dotychczasowe życie wszyscy myśleli, że najmłodsza Wiffleleaf jest taka dzielna i odważna, bo po tym jak upadnie wstaje i nawet nie powie, że się uderzyła, a szczypanie jej brata zupełnie jej nie przeszkadza, tymczasem gdyby stało się tylko coś bardziej niebezpiecznego – mogłaby się wykrwawić nawet tego nie czując. Mogłaby też odnieść śmiertelne poparzenia gdyby nie krzyki o pomoc jej brata podczas zaniku szczelności. I tutaj dochodzimy do drugiej sprawy… wyobrażacie sobie jak cenna w oczach medyków stała się ta dziewczynka? Jej rodzice toczyli długą walkę o to by nie dopuścić do tego żeby stała się eksperymentem, ale w końcu się poddali.
Na początku były to głupoty, jakieś drobiazgi, testy na to czy faktycznie nic nie czuje. Ale i tak Jewl dorastała ze świadomością, że musi coś od siebie poświęcić, że jej ciało nie jest tylko dla niej, że jej choroba stała się tu, w Mount Weather, jej przekleństwem.
Dorastała i nie czuła się dobrze ze sobą. Nie czuła się pewna siebie, ani wartościowa, jakby była tylko eksperymentem medycznym. Właściwie z czasem stało się tak, że została przymuszona do podjęcia nauki na Medyczną, choć tak naprawdę była to fikcja i nie to co chciała robić w życiu. Bo mimo wszystko widziała więcej niż inni z MW. Czuła wiatr na twarzy, widziała słońce, zieleń trawy i czuła zapach ziół. To sprawiało, że czuła się jeszcze bardziej… tłamszona. A chciała być tylko dla siebie. Chciała nie musieć raz na jakiś czas wychodzić i sprawdzać jak daleko mogą posunąć się naukowcy po kolejnej dawce jakiegoś leku czy innego antidotum na promieniowanie.
Raz nawet uciekła z premedytacją. Był taka zła, taka załamana i nie chciała kontynuować badań. Wybiegła obok strażników, którzy przywykli do tego, że wychodzi. Doskonale wiedziała, że jest obserwowana. Kiedy była na zewnątrz znalazł kamerę i zwyczajnie zaszantażowała zespół. Od tamtej pory jest nieco spokojniej, choć ma dziwne wrażenie, że to cisza przed burzą, że jej szantaż wcale tak dobrze nie zadziałał.

Właściwie jej jedynymi umiejętnościami są te powiązane z opieką medyczną. Zastrzyki, proste zabiegi, kontrolowanie stanu etc. - nabyła je podczas nauki na medyka.