Moje życie na Arce nie należało do najciekawszych. Nie było w nim także dużo szczęście. Kiedy zachorowałem na grypę mój ojciec, ukradł dla mnie leki. Kochał mnie tak bardzo że nie obchodziło go to, jakie może ponieść tego konsekwencje. Egzekucja odbyła się w niecałą dobę później. Tak samo jak jego kochałem tylko matkę. Ale ona po jego śmierci, nazwała mnie mordercą i zaczęła pić. Dużo pić. Ostatnie słowa, które od niej usłyszałem to to... że zabiłem własnego ojca. Potem, znalazłem ją, utopioną we własnych wymiocinach. Po tamtych wydarzeniach miałem wrażenie że coś, oprócz rodziny utraciłem. Nie czułem już nic, nie potrafiłem się uśmiechnąć czy też smucić. Jedyne co czułem to chęć zemsty, nienawiść. Pamiętam, że choć zawsze byłem opanowany, ten jeden raz coś we mnie pękło. Na egzekucji, wszystko co wtedy czułem, nagle we mnie eksplodowało. Chwyciłem kawałek starego metalu leżącego przy drzwiach i z błyskiem w oku rzuciłem się w stronę Kanclerza Jahy, stojącego przed moim ojcem, gotowy by wydać ostateczny wyrok. Pamiętam, jak zgięły mu się kolana kiedy kawałek żelaza dość głęboko utkwił w jego udzie. Wyjąłem go, a jego ciemne, materiałowe spodnie zaczęły nasiąkać krwią. Chciałem to zrobić jeszcze raz, wbić prowizoryczny nóż jeszcze głębiej, tak głęboko jak sięgała moja nienawiść. Wszystko działo się tak szybko, nie dano mi się nacieszyć widokiem, jeszcze przed chwilą tak pysznego, Kanclerza, który teraz ledwo stał o własnych siłach. Odciągnięto mnie od niego pałkami elektrycznymi, straciłem przytomność. Do tamtej pory nie wiedziałem czy jestem zdolny zadać komuś ból. Teraz się o tym przekonałem i dowiedziałem się, że mi się to podoba. Od tamtego czasu moje życie stało się tylko coraz nudniejsze. Przeniesiono mnie do sekcji więziennej, na Odosobnienie. Nie było tam nikogo prócz mnie i moich myśli. Kompletnie straciłem poczucie czasu, nie wiem ile tam siedziałem. Pewnego dnia, do celi wszedł strażnik, przyparł mnie do ściany i włożył metalową obręcz. Nie byłem wystraszony, bardziej ciekaw. Czy to już mój czas? Czy możliwe że spędziłem tu tyle dni, miesięcy? Wyprowadzono mnie. Wtedy zauważyłem, że inni więźniowie też są prowadzeni. Tak dawno nie widziałem ludzi. Co prawda, nie brakowało mi ich za bardzo, ale była to ciekawa odmiana. Kiedy doprowadzono mnie na miejsce, na ekranie starego, ledwo działającego telewizora ukazał się równie stary, znienawidzony Kanclerz. Nie widziałem w nim tego kim był widziałem w nim to co zrobił. Mówił o nowej szansie. O Ziemi. O odkupieniu. Jego wypociny brzmiały jak formułka, mówiona przed snem aby zasnąć z czystym sumieniem. Ziemia... a więc tam nas wysyłali. Za tym całym odkupieniem i przebaczeniem win kryło się bardziej prawdopodobne uduszenie się toksynami, w każdym razie, niewątpliwie wydarzy się coś ciekawego.

John obecnie nie posiada żadnych specjalnych umiejętności w żadnej dziedzinie.