Wiesz kochanie, któregoś dnia poczujesz promienie wschodzącego słońca na twarzy, zmrużysz oczy od pomarańczowego słońca i usłyszysz świst wiatru muskającego twój policzek.

Tutaj? Na Arce?

Nie, nie na Arce. Na Ziemii.



Cornelia pamięta, że gdy była małą dziewczynką, ojciec zawsze nosił ją na baranach i opowiadał przeróżne historie. Bawił się z nią i dbał o to, by uczyła się pożytecznych rzeczy. Sam był mechanikiem, dlatego nieraz pozwalał jej przy niej siadać i pomagać sobie. Wiele rzeczy sobie przy nim przyswoiła. Natomiast matka Cory była nauczycielką, również i ona dbała o to, by jej córka zdobyła jak największą wiedzę teoretyczną. Dziewczyna była pilną uczennicą jednak zdecydowanie bardziej ciągnęło ją do zajęć praktycznych z ojcem. Przynajmniej początkowo, ponieważ znacznie później odkryła, że komputery, haki i programy to jej prawdziwa miłość. Te kilka – kilkanaście lat mijało jej spokojnie, nudno w zasadzie, bo jednak na Arce jej czas był rutynowy i zorganizowany. Mijał dzień za dniem a ona coraz częściej czuła się jak w klatce, w której każdy dzień był niepewny.
Cornelia unikała kłopotów. Zawsze była rozważna i rozsądna. Problem w tym, że to kłopoty odnalazły ją. Cora spotykała się z pewnym młodym i przystojnym chłopakiem, naiwna dziewczyna sądziła, że taka niewinna przyjaźń nie przyniesie jej niczego złego. Pomyliła się, bowiem ów młodzieniec miał względem niej inne zamiary. Pewnego razu, gdy byli sami w zamkniętym, niewielkim schowku, ów strażnik położył jej dłoń na udzie a następnie przysunął ją do siebie a jego ręce powędrowały w kierunku jej spodni. Szesnastolatka odpychała go od siebie, ale na nic zdały się jej lekkie i widocznie niezbyt przekonujące odmowy, bo strażnik nic sobie z nich nie robił i nie przestawał. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Dziewczyna uderzyła go dłonią a on ją spoliczkował i popchnął, oboje upadli na ziemię i zaczęli się szamotać. Nagle Cornelia dostrzegła leżącą obok broń strażnika i działając spontanicznie, wystrzeliła z niej.
Cornelia była przerażona i zszokowana. Cała była umazana krwią. Gdy tylko dotarło do niej co się stało zwymiotowała a potem zaczęła wołać o pomoc. Nawet pomimo szybkiej interwencji pomocy medycznej, nie udało się uratować mężczyzny. Dziewczyna w związku z tym, że była nieletnia została wtrącona do więzienia. Nie posiedziała tam zbyt długo, bo może dwa miesiące, po czym dowiedziała się, że ona wraz z 99 innymi osobami ma udać się na Ziemię. W momencie, gdy dowiedziała się o tej misji, dziewczyna nie czuła zupełnie nic. Mimo iż minęły dwa miesiące ona wciąż miała koszmary, zamknęła się w sobie zupełnie i nie chciała z nikim rozmawiać, jej myśli krążyły tylko wokół tej jednej sprawy. Dopiero na statku uświadomiła sobie, że jest to podróż w jedną stronę, już nigdy więcej nie zobaczy Arki i to sprawiło, że stała się choć trochę szczęśliwsza. Wyraźnie jej ulżyło, choć bardzo się też bała. Zwłaszcza od razu po wylądowaniu, w końcu doskonale wiedziała o tym, że jej instynkt przetrwania jest naprawdę słaby.

Ojciec miał rację – zakochała się we wschodach słońca.

Mechanika – odrobinę, może poszperać w jakiś sprzętach, w końcu ojciec co nieco wiedzy jej przekazał. Nie jest tak dobra jak on czy inni wykfalifikowani mechanicy, ale na pewno w razie problemy do czegoś się przyda. Choćby do niewielkiej pomocy.

Pamięć – Cora posiada fotograficzną pamięć, co zdecydowanie ułatwia jej życie.

Programistka – zna się na komputerach, kodach, szyfrach, programach, hakowaniu, wszystkim co z informatyką związane.

Zwinność - jest niska, zgrabna i szczupła, co sprawia, że wciśnie się w każdy kąt. Może to nie umiejętność, ale zdecydowanie zaleta.