O ile to tylko możliwe będąc jednym z dzieci Arki, Adaline została wychowana pod kloszem. Nieco większym niż te, pod którymi wychowywane były inne dzieciaki. Właściwie całe życie zajmowała się nią matka, szalenie szczęśliwa, że ma swoje jedyne dziecko tylko dla siebie, bo też ojciec we wczesnym dzieciństwie Ade przestał być obywatelem stacji kosmicznej z powodu jakiegoś przewinienia, które nigdy nie zostało dokładnie wyjaśnione dziewczynie, ale też ta nigdy o to nie pytała.

Desiree była inżynierem, toteż jej dnie bywały raczej zajęte, a sama istota rodzicielstwa nieco zaniedbana, bo też Ade szybko się przyzwyczaiła do faktu, że jest sama i może robić co jej się podoba. Nigdy nie przejawiała większych talentów w stronę techniczną, w którą to szła ogromna część, jeśli nie całość młodzieży na Arce. Prawda, że była obeznana z niektórymi podstawowymi faktami działania miejsca, na którym się urodziła i wychowała oraz przestrzeni, która ich otaczała. Zaznajomiona była z sytuacją Ziemi, ale na dłuższą metę niespecjalnie ją przejmował fakt, że nie mogą zostać na ziemskiej orbicie do końca świata. Dla niej była to ostoja bezpieczeństwa i nie była zbytnio ciekawa, co było gdzie indziej.

Otóż od kiedy tylko pamiętała, Ade przejawiała zainteresowanie jedną dominujacą rzeczą w jej życiu: mianowicie własną osobą. Nie przysporzyło jej to zbyt wielu przyjaciół, gdyż przez ogół postrzegana była jako niespecjalnie ambitna panienka, którą w istocie była. Nie czuła się gorzej od innych przez to, że zamiast szlifowania umiejętności wolała przesiadywać u siebie w pokoju i układać włosy czy przerabiać stare, zużyte ubrania, które mieli do dyspozycji w coś odrobinę mniej beznadziejnego. Jeśli o nią chodzi, mogłaby tak żyć do końca świata, bez strachu i niepewności, których do pewnego etapu swojego życia nie doświadczyła w ogóle.

Punktem zwrotnym była niefortunna paczka, którą obiecała dostarczyć pod wskazany adres, nie bez zdziwienia. W gruncie rzeczy dobrze wychowana i grzeczna wobec starszych Ade nawet nie pomyślała o tym, by sprawdzić, co też ma komu zanieść czy być chociaż odrobinę podejrzliwa, zdradzając pokłady naiwności, których nie mogła uniknąć, będąc wychowana w sposób, w jaki faktycznie zajęła się nią Desiree.

Ostatnie kilka miesięcy spędzone w celi były najczarniejszymi w jej życiu, gdyż dziewczyna niemal do szaleństwa tęskniła za swoją ostoją bezpieczeństwa i nudnym, pozornie bezpiecznym życiem, które prowadziła. To było jednak nic w porównaniu z tym, jak się poczuła, gdy włączono ją do setki, która miała sprawdzić warunki panujące po niespełna 100 latach na Ziemi.
Nietrudno zgadnąć, że była jedną z ostatnich, które wyszły z Exodusa i od tej pory, przyglądając się nastrojom panującym w obozie przepełnionym nastolatkami, obiecała sobie, że zrobi co tylko może, by dać się znaleźć dowództwu Arki.

Żadnych podstawowych survivalowych umiejętności, nigdy nie zbliżyła się do żadnych walczących ludzi, więc nie ma pojęcia o tym, jak poradzić sobie samotnie; prawdopodobnie nie byłaby w stanie przetrwać nocy samotnie poza obozem.
Wie to i owo o materiałach, bo w życiu naoglądała się ich sporo i ze szczególnym zainteresowaniem. Szczątkowe informacje natury technicznej, które zapamiętała z licznych rozmów z matką na temat stanu Arki i jej detalach.