Noah Davenport? To ten "ładny i grzeczny chłopiec, zawsze stojący u boku matki na jej publicznych wystąpieniach", jak mawiali wyborcy. To ten "błyskotliwy i pilny uczeń", jak mawiali nauczyciele. To ten "dobrze wychowany i zawsze pomocny młody mężczyzna", jak mawiali starsi ludzie, którzy mieli okazję go spotkać. To ten "izolujący się i cichy chłopak", jak mawiali jego rówieśnicy. To ten "nieodgadniony milczek", jak zaczęli mawiać sąsiedzi. To ten "niebezpieczny psychopata", jak powiedzieliby ci, którzy mu się narazili, gdyby nie bali się konsekwencji. To ten "nieobliczalny świr", jak po cichu zaczęli określać go nieliczni znajomi. To ten "niezrozumiany, stłamszony, zastraszany i uciśniony przez opętaną przez rządzę władzy matkę biedak", jak między sobą mówili jego ojciec i dziadkowie.
Odkąd tylko przyszedł na świat, wychowywany był w masce. Miał dwa oblicza: to stworzone przez matkę wyidealizowanego, perfekcyjnego syna pani (na początku przyszłej) radnej, który jest doskonałym zwieńczeniem jej wspaniałego małżeństwa, dobrze wychowany, całkiem dobry uczeń, nie wpadający ani nie szukający kłopotów... to drugie oblicze, które skrywało się tuż pod stworzonym przez opętaną władzą i dążącą byle wyżej, byle dopchać się do najwyższej pozycji rodzicielkę. To drugie, prawdziwe oblicze nie miało zupełnie nic wspólnego z maską. Miał chodzić jak w zegarku, miał podbijać wizerunek matki, miał robić wszystko, tak, jak ona ustaliła, miał być chodzącą listą narzuconych cech i reguł. Jak tylko jakąś naruszył, był surowo karany, a trzeba przyznać, że mamuśka miała dużo znajomości i możliwości.
Od dziecka ma problemy z agresją. Kiedy tylko maska idealnego syna opada, w jego oczach płonie demoniczny ogień. Niebywale łatwo wyprowadzić go z równowagi, momentalnie wpada w szał i zaślepiony przez tę kurtynę czerwieni kompletnie się ni kontroluje. Właściwie całe jego życie polegało na schemacie "wstań-przetrwaj dzień-idź spać", w wersji rozszerzonej o "idź na zajęcia-wróć do domu". Raczej nie miał znajomych, raczej nie wychodził, kiedy nie musiał, bo wystarczyła iskra, a wybuchał niczym bomba.
Matka zdecydowanie go nie kochała. Miała nad nim władzę i zdecydowanie jej nienawidził. Jedyne, co powstrzymywało go przed nagminnym łamaniem jej reguł, to ojciec i dziadkowie, którzy starali się jak mogli dać mu rodzinne ciepło, uwolnić choć na chwilę spod tyranii. Znaleźli sposób na jego napady agresji - okazało się, że Noah tak samo, jak ojciec i dziadek jest bardzo uzdolnionym muzykiem. Odziedziczył gitarę praprapradziadka, która była w jego rodzinie przekazywana w linii męskiej i pamiętała Ziemię. W cztery lata opanował grę do tego stopnia, że gdyby żył w nieco innych czasach, to byłby jednym z najlepszych młodych gitarzystów swojego pokolenia na skale światową. Ma po prostu talent. Nie tylko do gitary, ogólnie ma talent muzyczny i jest w stanie zagrać na wszystkim, co mu w ręce wpadnie i nie potrzebuje do tego nauczycieli.
Dzięki muzyce nauczył się nieco panować nad gniewem, wszystkie emocje znajdywały ujście właśnie w tej dziedzinie sztuki. I choć nie przestał nienawidzić matki, to nauczył się pożytkować tę nienawiść.
I może nawet jakoś przetrwałby życie na Arce, jak już wyzwoliłby się spod tyranii rodzicielki, może w końcu poznałby i odnalazł w sobie umiejętność emanowania pozytywnymi emocjami, może nauczyłby się delikatności, gdyby nie ostateczny czyn rodzicielki, po którym zaprzysiągł, że jak ją jeszcze spotka, to ją zabije.
Otóż szanowana pani Davenport posunęła się do morderstwa. Zabiła własnego męża i wrobiła w to syna. Nikt nie kwestionował niewinności tak szanowanej pani Radnej, a i nagle wszyscy zaczęli głośno mówić o tym, że Noah miał problemy.
Zamknięto go. Bez swojej gitary, w brzęczącym ulu młodocianych przestępców agresja znów wzięła górę.
Wsadzono go w Exodusa jako jednego z pierwszych, miał zginąć na Ziemi. Ale póki co żyje i bransolety nie ściąga. Niech Arka wie, że żyją. Niech przylecą. Niech tylko jego matka postawi stopę na Ziemi, to Noah dopuści się morderstwa, za które został skazany.

Przede wszystkim jest wybitnie uzdolnionym muzykiem, potrafi zagrać na wszystkim, co wpadnie mu w ręce, wszelkie instrumenty rozgryza w nie więcej, niż kilka godzin.
Poza wrodzonym talentem muzycznym, który niekoniecznie zapewnia przetrwanie, potrafi się bić. Choć chyba lepiej powiedzieć "potrafi zlać na kwaśne jabłko", bo kiedy wpada w szał, to nie przestrzega żadnych zasad fair play - walczy, żeby zabić. Wynika to z problemów z agresja, z którymi boryka się od dawien dawna.
Nigdy nie wykształcił w pełni umiejętności okazywania i w ogóle odczuwania pozytywnych emocji, empatii i współczucia, więc w świecie, w jakim przyszło mu teraz żyć, znieczulica może zostać uznana za umiejętność. Podziękujmy mamusi za te niekończące się pokłady miłości! (sarkazm)
Całkiem niezły z niego strateg, jakoś musiał przetrwać ze swoimi problemami i niemal wiecznie noszoną maską. Po prostu miał strategię.