Prawdę mówiąc to nigdy nie był ciekawym człowiekiem.
Nawet dzień jego urodzin nie wyróżniał się na tle kolejnych szarych tygodni; jak każde dziecko spędził dzieciństwo na beztroskim oraz bezcelowym szwendaniu się po korytarzach i plątaniu się innym, dorosłym, zajętym, pasjonującym ludziom pod nogami. Tak jak wszyscy kochał swoją matkę, a każdego, który powiedziałby na nią choćby najmniejsze złe słowo, gotów był sprać na kwaśne jabłko swoimi malutkimi, niemal dziewczęcymi piąstkami, które drżały lekko za każdym razem, gdy ktoś w jego pobliżu użył słowa przemoc. Marzył o tym, aby stać się kiedyś swoim ojcem - dostojnym i cichym, małomównym, przystojnym mężczyzną z krzaczastą brodą, który strzelał błyskawicami z oczu i nie znosił sprzeciwu; kiedy jednak wracał do domu, stawał się oparciem rodziny, którą rozpieszczał i mały Alex nigdy, ale to przenigdy nie słyszał, aby podniósł na swoją żonę głos. Był chirurgiem – jego opanowanie oraz umiejętności niejednokrotnie uratowały życie wielu niewinnych ludzi. Już wkrótce mężczyzna stał się idolem swojego syna i ten postawił przed sobą swój pierwszy cel: zostanie człowiekiem uczciwym i szanowanym tak bardzo, jak jego ojciec, z którego zdaniem liczono się niemal wszędzie.
Problem w tym, że chłopiec już od najmłodszych lat przypominał swoją matkę – i nie chodzi tu wyłącznie o wielkie, błękitne i sarnie oczy, trupioblady odcień skóry oraz włosy jasne jak poranne promyki słońca; nawet charakter mieli ten sam. Cenili sobie spokój, indywidualizm, lubowali się w pięknie, a głupota ludzka uruchamiała w nich niepowstrzymane pokłady sarkazmu. Z początku starał się walczyć ze swoją naturą; w wieku trzynastu lat wkręcił się w towarzystwo arkowych rozrabiaków, którzy prowadzili nieskończone dziecięce bójki, wprowadzali chaos, dobrze się bawili. Nie było to jednak dla niego – niedługo potem uświadomił sobie, że posiadanie podbitych oczu i rozharatanych kolan niewiele pomoże mu w przełamywaniu własnych barier.
Zaprzyjaźnił się z pewną ciemnooką, nieco starszą od niego dziewczyną, która pokazała mu, że zachowało się na świecie jeszcze paru wartościowych ludzi. Byli nierozłączni;  co prawda nie psocili tak bezsensownie, jak poprzednia grupka kolegów, ale też zaczęli wkrótce wprowadzać nieco zamieszania. Czuli się jak badacze tajemnic, kiedy cichaczem przemykali po Arce oraz wchodzili do zamkniętych na cztery spusty dla zwykłych obywateli pomieszczeń, oglądali dokumenty, które nie były przeznaczone dla oczu nadmiernie ciekawskich nastolatków, podsłuchiwali poważne rozmowy. Alex i Daisy - byli muszkieterami, ważniejszymi od rówieśników poszukiwaczami przygód, posiadaczami sekretu, który tylko zbliżał ich do siebie oraz oddalał znacząco od innych, tych nudnych, szarych i jednakowych obywateli wędrujących dzień w dzień po niekończących się korytarzach.
Kiedy miał piętnaście lat, zamordował swojego ojca.
Przynajmniej takie zarzuty mu postawiono, a on niewiele mówił, gdy wrzucano go do celi, bo wiedział, że nikt i tak nie uwierzy w jego słowa. Daisy także nie próbowała się wytłumaczyć, a miała już przecież osiemnaście lat, oczywistym więc było, jak skończy się dla niej pomoc w ukrywaniu zwłok.  Alexander nie uważał się jednak za złego człowieka, a raczej za osobę, której ktoś brutalnie przebił bańkę naiwności i nieświadomości. Miał wiele czasu, aby zastanowić się nad tym, dlaczego do jasnej cholery dał zwieść się pozorom i nie dostrzegł wcześniej przekrętów swojego ojca, tajemnych manewrów, na które wskazywały wyłącznie luki  w jego dokumentach. Gdyby ktoś chciał wysłuchać jasnowłosego chłopca, Alex wytłumaczyłby, że ta śmierć była tylko aktem samoobrony, a nie – jak wszyscy sądzili – zaplanowanego z zimną krwią mordu. Jako durny dzieciak zapytał po prostu ojca, czy zdawał sobie sprawę, jakie skutki może przynieść tak jawne łamanie prawa. Wtem jego rodziciel, ten wspaniały i nieskażony złym czynem osobnik, niewiele myśląc, postanowił szybkim cięciem zakończyć żywot swojego pierworodnego, który zadawał zbyt wiele pytań – ten jednak, wiedziony instynktem przetrwania, postanowił nie pozostać mu dłużnym i w ten sposób Andrew Calae padł bez ducha na ziemię, a z jego rozchlastanej tętnicy pulsująco wypływała jasnoczerwona krew. Chłopiec uświadomił sobie, co zrobił i zapłakał gorzko, po czym szybko doprowadził się do porządku i bez wahania zwrócił się do Daisy, aby ta pomogła mu upozorować samobójstwo ojca. Problem w tym, że szybko zostali nakryci.
Kiedy okazało się, że wszyscy młodociani przestępcy mają zostać zesłani na Ziemię, Alexander uznał to za ironię losu… albo dobry pomysł rządu na szybkie wymordowanie zbędnych stu osobników. Nie oponował jednak, bo cóż mógł przecież zdziałać jeden szesnastolatek, uważany dodatkowo za bezlitosnego mordercę?

Alexander raczej niechętnie słucha poleceń innych, ale nie lubi też ich wydawać; kiedy jednak przyjdzie co do czego, potrafi się zmobilizować i wtem okazuje się, że jest całkiem dobrym mówcą. Nie korzysta jednak z tego talentu za często oraz nawet nie próbuje dobrać się do władzy.

Stroni od przemocy, ale przed laty jego przyjaciółka, Daisy, nauczyła go zręcznego używania noża – zarówno w celach wojenno-walecznych, jak i tych codziennych.  

Oprócz tego ma nerwy ze stali, co umożliwia mu podejmowanie sensownych decyzji nawet w krytycznych i niezwykle stresujących sytuacjach, a ręka nie drży mu absolutnie nigdy - nieważne, czy chodzi o dzierżenie broni, czy operacje na ludzkim ciele.