Sytuacja była dosyć... napięta. Afrah była przekonana, że musi się pozbyć 'napastników', bo w tym świecie istniała jedna zasada i było nią przeżycie za wszelką cenę. Dziewczyna była sama, nie miała nikogo do obrony i sama musiała o siebie dbać, być może jakby zostawiła w wodzie swoje sieci i gdzieś uciekła, to byłoby mądrzej, ale nie miała zamiaru tego robić. Poczuła się zagrożona, więc ostatnie co by zrobiła, to ucieczka do jakiejś dziury. Dlatego też zaatakowała te trzy osoby, mimo że ona była sama i wiedziała dobrze, że nikt nie przybędzie jej pomóc. Niektórzy by pomyśleli, że z góry jest skazana na porażkę, ale już po pierwszych minutach od ataku wiedziała, że może dać sobie radę z nimi wszystkimi. Byli totalnie nie zorganizowani i zaskoczeni jej obecnością, więc szybko wyszła na prowadzenie. Każdemu z trójki zadała cios i miała nadzieję, że były to ciosy na tyle silne, że przynajmniej przez jakiś czas ich spowolnią, co da jej większe szanse na... no właśnie na co? Czy Afrah miała zamiar ich zabić? Sama chyba tego nie wiedziała. Nie wiedziała co zrobi, ale wiedziała, że musi przetrwać. Musi żyć. Nie zrozumiała słów, które jedna z dziewczyn wykrzyczała. Odwróciła się szybko w jej stronę, ale zanim zdążyła wykonać chociaż jeden ruch, to druga dziewczyna ją zaatakowała. Wbity w obojczyk scyzoryk nie był zbyt miłą rzeczą, ale Afrah, tylko się skrzywiła i szybkim ciosem uderzyła dziewczynę tępym końcem włóczni w głowę, tym samym ją oszałamiając. Kiedy już to zrobiła, odwróciła się w stronę brunetki, która uprzednio coś mówiła, przymierzając się tym samym do ataku. Nie pomyślała nawet, że staje tyłem do chłopaka, jednak była pewna, że jej nóż znacząco go spowolni. Czyżby popełniła pierwszy tego dnia pomyłkę?

Podsumowując: Tris jest nieprzytomna, a Ricky grozi obecnie śmiertelne niebezpieczeństwo. Szansę na poprawienie sytuacji grupy ma Murphy, który wszedł w posiadanie noża, a także ma swój nożyk. Teraz tylko pytanie, czy zdecyduje się na atak, czy też woli pozostać bierny? Jeżeli postanowi zaatakować i wyrzuci 1, 3, 4 lub 6 atak się powiedzie i... cóż, już od niego będzie zależało co się stanie z Afrah. Jednak jeżeli wypadną 2 oczka lub 5, wtedy Ziemianka w porę się odwróci i to z Murphym może być trochę kiepsko... To naprawdę ciężki orzech do zgryzienia!

Skrzywiła się widząc jak Tris i John również obrywają od Ziemianki. Powinni ją jakoś zatrzymać. W końcu ich była trójka a ona jedna. Nie zanosiło się na to, żeby na plażę miało przybiec więcej jej podobnych. Być może zaliczała się do wyrzutków. Ricky nie miała teraz czasu, żeby nad tym rozmyślać. Dłoń paliła i pulsowała bólem, a niebezpieczna dziewczyna wymachiwała im włócznią przed oczami.
Uklękła, sięgając dłonią do nożyka, który przy sobie miała. Nadal nadawał się do użytku, chociaż zdejmowała za jego pomocą bransoletkę Astrid. W razie czego będzie mogła się obronić, albo przynajmniej spróbować. Nie, nie miała zamiaru robić za ofiarę. Wyruszyła tutaj z zamiarem znalezienia czegoś przydatnego. Nadal trzeba było znaleźć zaginione dzieciaki. Jedna Ziemianka nie może im pokrzyżować planów.
Uniosła brew widząc jak Tris atakuje dziewczynę. Szybko została jednak zneutralizowana przez dzikuskę.
- Tris! - ruszyła gwałtownie butem, jakby próbowała dostać się w pobliże nieprzytomnej koleżanki. Utkwiła jednak wzrok w Ziemiance. Jeśli spróbuje podejść do Tris, zostanie zaatakowana. A wtedy już na nic się nie przyda. Był jeszcze Murphy. Nie patrzyła w jego stronę, nie chciała go zdradzić. Jeśli uda mu się podejść odpowiednio blisko, szybko uporają się z problematyczną dziewczyną. Przygryzła wargę.
- No, na co czekasz, tutaj jestem - uśmiechnęła się kpiąco, rozkładając ręce. Chociaż wewnątrz cała drżała nie chciała dać po sobie poznać, że się boi. Ścisnęła mocno nóż, przesuwając się nieznacznie w prawo, utrzymując tym samym kontakt wzrokowy z Ziemianką. Niech ją obserwuje, niech nie zacznie nasłuchiwać a wszystko będzie szło zgodnie z planem. Oby tyko John wykorzystał szansę.

//Wybaczcie ze tak krotko ale trzeba rzucic kostka a nie moge pisac nie wiadomo ile o tym ze John stoi xd i sorki za bledy

Mocno zaciskajac przedmioty ktore mialy sluzyc za bron powoli zblizal sie do pleców napastniczki. Kiedy powalila Tris, narosla w nim jescze wieksza zlosc. Najchetniej rzucilby sie na nia z dzikimi okrzykami i przelenstwami lecz wiedzial ze musi wykorzystac sytuacje najlepiej jak sie da. Dlatego robil male kroki, czujac narastajace w nim cieplo i drzace dlonie. Sam nie wiedzial czy od strachu czy moze checi zrobienia z nich pozytku. John nie nalezal do najsilniejszych, nie byl miesniakiem ale dzieki temu byl cichy i sprytny cow tym momencie najbardziej mu sie przydalo. Spojrzal na Ricky ktora mierzyla sie z Ziemianka wzrokiem. Nie patrzyla na niego. Nie wiedzial czy dlatego ze go nie widzi czy dlatego ze nie chce go zdradzic. Zza tej delikatnej i drobniutkiej morderczyni malo kto by go nie zauwazyl. Towarzyszka wołala dzikuske aby narobic jak najwiecej halasu. Murphy wykorzystal to robiac kilka kolejnych krokow i przymierzajac sie do ataku.

The member 'John Murphy' has done the following action : Rzut kostką

'Liczba oczek' :

Wybaczcie, że takie krótkie ale nie wiem co napisać jak już straciła przytomność

Wszystko zaczęło się psuć ten cały atak na Ziemiankę nie był przemyślany do końca i po prostu w pewnym stopniu nie powiódł się. Nie mogła zrozumieć jak jedna dziewczyna poradziła sobie z trójka osób ot tak. Maddon widziała twarz Ziemianki którą zaatakowała spojrzała jej w oczy co nią kierowało dlaczego ich zaatakowała. Ich grupa była ranna nie chciała tak skończyć bo mieli jeszcze wiele do zrobienie zresztą inne osoby z setki mogłyby zacząć ich szukać. W pewnym momencie nieznajoma zamachnęła się i uderzyła Tris tępym końcem włóczni w głowę. Nie spodziewała się tego przed straceniem przytomności jedynie co usłyszała jak ktoś wykrzyczał jej imię. Nic już nie pamiętała. Nie wiadomo ile była nieprzytomna i czy jeszcze się obudzi. Możliwe było, że może zostać zabita przez Ziemiankę ale nie było to jeszcze takie pewne. Cały czas leżała nie wiedząc co się dzieje obok niej. Nie wiedziała co jest z Ricky i John'em.

Tak naprawdę John Murphy nigdy nie zabił człowieka. Kiedyś próbował lecz go odciągnięto. Teraz miał kolejną szanse której nie miał zamiaru zmarnować. Stał za Ziemianką która zapewne cieszyła się już, że choć jest drobniutka to udało jej się pokonać trójkę niezdających sobie sprawy z zagrożenia dzieciaków. O nie, każdy popełnia błędy lecz naszym zadaniem jest także przyjmowanie ich konsekwencji. Konsekwencje zaatakowania Murphiego nie mogły być małe. To człowiek mściwy i głodny zemsty, którą może zaspokoić tylko jedno. Oko za oko, życie za nóż w udzie... czy jakoś tak.

Cała ta sytuacja była błyskawiczna ale teraz wydawałoby się, że każda sekunda trwa przynajmniej minutę. John w końcu dał upust emocjom i złości. Czuł jak się w nim gotuje. Rzucił kamień, który trzymał w lewej dłoni na ziemię dając już głośny znak o jego obecności. Nie dał jednak obrócić się dzikusce. Chwycił jej wolno puszczone długie ciemne włosy i przyciągnął do siebie mocno i szybko. Drugą rękę w której dzierżył nóż przesunął prostą, głęboką linią po delikatnym jej gardle. Jego atak był tak szybki jak jej tyle że skuteczniejszy. Nie zawahał się ani przez chwilę wykonując ten ruch. Krew trysnęła plamiąc prawy rękaw Johna.

Ciało dziewczyny zaczęło osuwać się na niego. Odsunął się i pozwolił mu upaść na kamienie. Nie mógł go złapać, nie tylko dlatego że po prostu nie chciał ale nie dało się nie czuć kującego bólu w udzie. Spojrzał na Ziemiankę, na jej twarz, odpływającą gdzieś daleko, już nie tak władczą i śmiertelnie przerażającą. Oczy puste, jeszcze przed chwilą pałające nienawiścią. Zupełnie jak jego. Krew jeszcze przez chwilę płynęła między kamieniami aż w końcu zaczęła wsiąkać w głąb ziemi. Stał przez chwilę w milczeniu, patrząc na Ziemiankę z góry. W końcu przebudził się, podniósł jej włócznie i odwrócił się w stronę towarzyszek.

Nie spodziewała się tego. Jednak tak to właśnie jest, jeżeli zbyt długo przebywasz w tym świecie samemu - zaczynasz myśleć, że wszystko masz pod kontrolą, że potrafisz sam o siebie zadbać i jesteś nieomylny. To właśnie zgubiła Afrah, która nie spodziewała się, że chłopak zajdzie ją od tyłu i potraktuje w ten sposób. Z jej ciała powoli ulatywało życie, a oczy stały się puste, martwe. Usta otworzyły się w niemym krzyku, który już nigdy nie miał się z nich wydostać. Umarła tak jak żyła - samotna, bez rodziny i przyjaciół. Nikt za nią nie będzie płakał, nawet nikt nie zastanowi się, dlaczego spotkał ją taki, a nie inny koniec...
Mimo, że duch Afrah opuścił już jej ciało, to rzeczy, które z sobą miała wciąż znajdowały się w pobliżu. Przy sobie miała nie tylko włócznię, ale też i parę innych, bardzo użytecznych rzeczy. W wodzie nieopodal znajdowała się nieduża sieć, w której było już parę ryb. Wystarczyło wyciągnąć ją z wody, żeby je wyłowić. Może i nie było ich wystarczająco dużo, żeby nakarmić tak wielką grupę, jaką była Setka, ale parę osób będzie mogło się nimi spokojnie najeść. Zawsze też można raz jeszcze zarzucić sieci i czekać na kolejne ryby. Dodatkowo Afrah miała przy sobie parę fiolek o nieznanej Setce zawartości, a także nieduży tobołek wypełniony jagodami, orzechami oraz korzonkami. Nieopodal leżała również skóra, którą dziewczyna okrywała się w chłodniejsze noce. Teraz cały jej dobytek pozostał bez właściciela... a może właśnie go znalazł?

Przez czas w którym Tris była nieprzytomna sporo się wydarzyło nawet nie spodziewała się, że aż tak wiele. Po pewnym czasie ocknęła się. Zobaczyła przebłyski światła, oczy otwierała dość powoli a słońce ją lekko oślepiało. Przykryła oczy dłońmi przecierając je. Poczuła pod swoimi palcami głęboką ranę na policzku. Wydawało jej się jakby to był zwyczajny koszmar z którego chciała się jak najszybciej obudzić. W pewnym momencie poczuła okropny ból z tyłu głowy i wtedy zaczęła sobie wszystko powoli przypominać co się tak naprawdę stało. Ziemianka pomyślała i ranna Ricky jak i John. Starała się wstać podpierając się rękami. Dziwiła się, że było spokojnie żadnych krzyków tylko lekki szum wiatru który kołysał drzewami. Gdy wstała o własnych siłach rozglądała się za swoimi towarzyszami a także ich napastniczką. Odczuwała ból który starała się w jakiś sposób znieść a gdy zrobiła kilka kroków w przód lekko zakręciło jej się w głowie. Wtedy spojrzała w dół i zobaczyła ciało. Była przestraszona ale to tylko miała taki odruch a gdy już się uspokoiła ujrzała martwą Ziemiankę. Jej oczy wydawały się być takie puste. O matko! pomyślała ponownie patrząc w stronę zwłok. Ponownie sobie pomyślała, że mają ją z głowy i problem który im sprawiła. Odczuwała duży ból głowy wzięła dwa głębokie wydechy.
- Nie spodziewałam się tego ale dzięki Tobie nie jesteśmy martwi - słowa skierowała w stronę John'a. Była mu wdzięczna i miała u niego dług za uratowanie jej życia i nie tylko jej. Tris nie była w złym stanie tylko od czasu do czasu odczuwała ból głowy ale powinien przejść za jakiś czas i miała taką nadzieję. Zastanawiała się co jest z dziewczyną i z udem chłopaka? Te wszystkie ich rany teraz nie miały znaczenia ważne, że przeżyli. Maddon starała się jakoś pozbierać po tym wszystkim przecież mieli jeszcze poszukać czegoś do obozu i zaginionych nastolatków. Chciała jak najszybciej mieć to wszystko za sobą i wziąć się w garść i zacząć robić coś pożytecznego. Niedługo potem Tris zobaczyła, że coś leży koło martwej Ziemianki zastanawiała się czy podejść czy jednak nie i poczekać.
- Jest tutaj coś! - powiedziała do John'a i Ricky. Postanowiła podejść i zobaczyć co to jest. Chciała się przyjrzeć ale pierwsze co zauważyła, że Ziemianka ma poderżnięte gardło wcześniej nie chciała tego wiedzieć. Kucnęła koło niej podnosząc z Ziemi włócznię poczuła wtedy jakąś ulgę jakby nie musiała się już martwić. Było jeszcze kilka rzeczy lecz chciała poczekać na resztę grupy. Wstała. Spojrzała w stronę Ricky.
- Potrzebuje ktoś jakiejś pomocy? - zapytała spoglądając w ich stronę. Widziała, że jej rana nie była czymś wielkim krew nie leciała bardzo lecz tylko trochę i od czasu do czasu.

Wszystko działo się w ekspresowym tempie. Nieprzytomna Tris, John z raną w udzie. Udało się za to odwrócić uwagę Ziemianki. Chłopak zdążył ją zatrzymać. Ricky cisnęła nożykiem o kamienie. Miała dosyć zbyt wiele atrakcji jak na jeden dzień... a właściwie poranek. Nie tak dawno wszyscy wychodzili z Exodusa. Być może następne dni będą coraz lepsze. Pochyliła się do przodu, opierając dłonie na kolanach. Wzięła kilka głębokich wdechów.
- Gdyby był tu jakiś bar postawiłabym ci całą szklankę piwa - powiedziała do Johna, uśmiechając się lekko. Mieli ogromne szczęście, że nie skończyli jako ofiary Ziemianki. Pokręciła głową. Musieli się jakoś wziąć w garść. Podniosła swój nożyk, który wcześniej wylądował na kamieniach.
Ruszyła się w miejsca, zmierzając w stronę Tris. Teraz chyba już nic im nie zagrażało. Zatrzymała się metr od dziewczyny, akurat w momencie, kiedy otworzyła oczy. Nie było tak źle. Jakoś żyli. Spojrzała przelotnie na ciało napastniczki. Atakowanie ich zdecydowanie nie było najlepszą decyzją. O wiele lepiej zrobiła by, gdyby po prostu ich zignorowała. Teraz to już jej zmartwienie.
Szkoda, że nie odziedziczyła po mamie zamiłowania do medycyny. Wtedy wiedziałaby co zrobić z ich ranami. Najlepiej byłoby przemyć je wodą.
- Jakoś dam radę - mruknęła, przyglądając się dłoni. - Ziemianka miała coś ciekawego?
Podeszła z wolna do wody, żeby po chwili zanurzyć w niej zranioną dłoń. Od razu poczuła przyjemy chłód. Zauważyła przy okazji coś, przypominające sieć. Nigdy nie widziała czegoś podobnego, ale słyszała o różnych metodach polowań, podczas zajęć w szkole. Wystarczyło wyciągnąć sieć, za co też się zabrała.
-  Tutaj też coś jest - powiedziała, podnosząc zdrową ręką sieć z rybami. - Przynajmniej tyle dobrego.
Niestety, nie znaleźli zaginionych dzieciaków, ale szpargały, które weszły w ich posiadanie również mogły do czegoś się przydać. Setka nie była zupełnie bezbronna. Podeszła do Tris i Johna, zarzucając na plecy sieć z rybami. W razie czego będą mogli tutaj wracać i łowić jeszcze więcej sztuk.

Kiedy jego tętno wróciło do normy, rozejrzał się w około sprawdzając czy nie ma w pobliżu już nikogo pokroju leżącej pod jego nogami dziewczyny. Las wyglądał spokojnie. Świetny początek dnia, trzeba to kiedyś powtórzyć. Na razie było około południe, a on najchętniej spocząłby na laurach na swoim prowizorycznym hamaku w Exodusie. Jak na razie nie było na to jednak szans. Trzeba było przeszukać okolice, Ziemiankę, wodę.
Nie myślał, że towarzyszki zareagują na to co zrobił tak pozytywnie.  Spodziewał się bardziej miny przerażenia i wyzwisk od psychopatów. Kilka pochwał nie zraziło go jednak za bardzo. Pokiwał głową dając znać Tris, że raczej przeżyje i nie ma się co o niego martwić. Delikatnie uśmiechnął się na słowa Ricky i rozejrzał się chcąc przypomnieć sobie skąd nadbiegła nieznajoma.
-Wygląda na to, że…- urwał w połowie zdania bo uświadomił sobie, że nawet nie zna imienia dzikuski- …że nasza koleżanka wyręczyła nas w poszukiwaniu jedzenia. – dokończył patrząc na trupa a następnie na Ricky, która znalazła sieć. Mimo dość dotkliwych obrażeń, i żadnych śladów po zaginionych, ich wyprawę można by było uznać za udaną.
-Przeszukaj ją, może ma coś co się przyda.- rzucił w stronę Tris i poszedł w stronę z której zaatakowała Ziemianka. Murphiego najbardziej na Ziemi ciekawił fakt że im bliżej lasu był tym powietrze było coraz chłodniejsze. Wszedł do lasu i rozejrzał się. Trudno było nie zauważyć  wielkiej skóry. Można by powiedzieć futra. John widział kiedyś podobne na targu na Arce. Bogacze, zazwyczaj członkowie Rady mogli sobie pozwolić na rzeczy „Z Ziemi”. Były to obrazy, ubrania, dekoracje które kiedyś, wiele lat temu „ostatni” ludzie na Ziemi wnieśli na statki aby uratować choć fragment swojego domu. Podniósł je  i otrzepał z piachu. Było dosyć ciężkie i bardzo ciepłe. Kiedyś należało chyba do pumy lub czegoś co kiedyś nią było. Przełożył odzienie przez ramię i wrócił do dziewczyn.

Wszystkie te wydarzenia dały Tris do zrozumienia, że powinna być  bardziej uważna. Ten atak na pewno zapamięta do końca życia w końcu zostanie jej ślad na policzku. John i Ricky także nie będą mieli dobrym wspomnieć z tej wędrówki może i inaczej to zapamiętają niż dziewczyna. Stała przy zwłokach spoglądając na nie od czasu do czasu. Zastanawiała się czy Ricky jest bardzo zraniona i wielka szkoda, że Maddon nie zna się na leczeniu dla niej jest to czarna magia.
- Jeśli będziesz czegoś potrzebowała daj znać - odpowiedziała dziewczynie po chwili. Spojrzała ponownie na Ziemiankę zastanawiając się czy ma jeszcze coś obok siebie lub przy sobie. Od martwej dziewczyny oderwały ją słowa Ricky która najwyraźniej znalazła coś pożytecznego. Była to sieć z kilkoma rybami w środku. Dziewczyna wiedziała, że szczęście im aktualnie dopisuję więc nie powinna się martwić. Na wiele czasu im ich nie wystarczy ale nie powinna wybrzydzać i cieszyć się z tego co jest. Właśnie tak zrobiła na twarzy pojawił się uśmiech. Niedługo potem usłyszała John'a który zaczął do niej coś mówić spojrzała w jego stronę i go wysłuchała.
- No ok już patrzę - odpowiedziała po czym kucnęła tuż obok zwłok Ziemianki. Spoglądała na nią od czasu do czasu odwracając wzrok. Kiedy wzięła się w garść przeszukała ją czy nie ma czegoś przy sobie. Miała schowane jakieś fiolki. Tris zastanawiała się do czego ona są i jakie mają działanie. Może była to jakaś trucizna albo wręcz przeciwnie i było to jakieś lekarstwo. Małe fiolki zatkane była tylko jakimś koreczkiem oczywiście dziewczyna ciekawości otworzyła jedną. Nie czuła żadnego zapachu więc zamknęła ją szybko by nic się nie stało. Po chwili wróciła do szukania. Obok zwłok była torba a raczej jakiś tobołek. Otworzyła go. W środku znajdowały się orzechy, jagody a także jakieś korzonki. Włożyła z powrotem wszystko do tobołka złapała do ręki włócznię która także tak była i odeszła od ciała. Nie chciała już patrzeć na martwą dziewczynę bo wiedziała, że jeszcze jakiś czas będzie miała ja przed oczami.
- Ricky, John znalazłam coś na pewno jest to jadalne ale także jakieś fiolki które nie wiem jakie mają znaczenie - odpowiedziała po chwili. Niewiele się zastanawiając podeszła do brzegu gdzie była dziewczyna i spojrzała na nią. Tobołek trzymała w lewej ręce a włócznię w prawej.
- Przyznam, że jakoś teraz dopisuje nam szczęście - wypowiedziane słowa skierowała do John'a i Ricky.
- Mam pytanie nie wygląda aż tak źle ta rana na policzku? -dopowiedziała po chwili do dziewczyny.

Pokiwała głową, posyłając Tris niewielki uśmiech. Ręka wkrótce się zagoi, nie była w stanie krytycznym. Chociaż mogła. Te starcie, chociaż zakończyło się z korzyścią dla nich, pokazało również, że powinni być bardziej ostrożni. Założenie, że byli na planecie sami już od początku było błędem. Tutaj mogli spodziewać się wszystkiego. W końcu nikt nie wykluczał jakichś dinozaurów bądź erupcji wulkanicznych. Zdążyli zbadać teren mniejszy od główki szpilki, w porównaniu do terenów całej planety. To był dopiero początek.
Uklękła przy Ziemiance żeby po chwili odciąć nożykiem dolną część materiału, który miała na sobie. Ponownie podeszła do wody, żeby zanurzyć część odzienia. Przecięła go na dwie części, jedną użyła jako opatrunek na zranioną dłoń. Miała o tyle lepiej, że była to lewa ręka, mniej używana przez większość czasu.
Zmarszczyła brwi. Fiolki mogły być podejrzane. Jakieś trucizny, odtrutki, zioła lecznicze? Pomyłka mogła być fatalna w skutkach. Najlepiej byłoby schwytać jakiegoś Ziemianina i dokładnie go przesłuchać. To jednak trzeba będzie uzgodnić z resztą setki, o ile ktokolwiek będzie chętny do udziału w takim procesie. Nadal byli na słabszej pozycji. Broń palna mogłaby załatwić sprawę. Niestety, wszelkie materiały składowe były w Mount Weather. A musieli się tam jeszcze dostać.
Słysząc słowa Tris, podeszła do niej, przyglądając się z bliska ranie na policzku. Nie wyglądała tak źle, powinna zagoić się z upływem czasu. Jasne, nie wiedzieli jak ziemski klimat wpływał na regenerację organizmu. Ricky miała nadzieję, że wszystko będzie przebiegać normalnie.
- Będziesz miała sporo szczęścia, jeśli rana zupełnie się zagoi - powiedziała. - Może zostać blizna.
Co nieco na temat medycyny zdążyła się już nasłuchać. Matka była dosyć rozpoznawalną specjalistką od składania ludzi. Nie zapamiętała zbyt wiele z jej opowieści, może dlatego, że nadal była dzieckiem, gdy wyrzucono ją w próżnię. Nie miała pewności, czy setka kojarzyła jej matkę. Teraz nie miało to większego znaczenia.
- Trzymaj - podała dziewczynie drugi, ciężki kawałek materiału nasiąkniętego wodą. - Jeśli wda się zakażenie będzie ciężko, woda powinna pomóc.
Nadal nie mieli podstawowych zasobów, w tym lekarstw, czy nawet zwykłych bandaży, które mogłyby zwiększyć szanse ich przetrwania. Cholerna rada... wysłali ich z niczym.
- Wracamy? - skierowała słowa zarówno do Johna jak i Tris. Mieli trochę ryb, sieć, jakieś rzeczy należące do Ziemianki. Przynajmniej nie pokażą się w obozie z pustymi rękoma.

Cały ten piękny poranek zakończył się dla nich korzystnie. Mimo zaatakowania przez Ziemiankę, John, Tris i Ricky wypełnili swoje zadanie i zdobyli jedzenie. Czy to było szczęście? Biorąc pod uwagę raczej mierne (na razie) umiejętności w walce, można by powiedzieć że los im sprzyjał. Przecież to wszystko mogło potoczyć się inaczej. Ricky mogła zostać przebita włócznią na wylot, Nóż który trafił w nogę Johna mógł przebić tętnice, a Tris mogła uderzyć głową w duży kamień kiedy upadała tracąc przytomność. Wtedy z żadnego z nich nie byłoby pożytku. Nie mogą jednak przez całe życie liczyć na szczęście.
  Muszą być bardziej ostrożni, przygotować się, że spotkania z Ziemianami będą coraz częstsze i coraz mniej przyjemne. Większość mogłaby się spodziewać że jeśli istnieją tu jacyś ludzie to przywitają spadającą puszkę z kosmosu wielkim napisem "Witajcie w domu!". Po tej sytuacji Murphy wątpił żeby którekolwiek z zaginionych dzieciaków jeszcze żyło.
  Chyba nie ma co czekać aż zjawią się jej kumple- powiedział siadając przy rzece i przemywając zranione udo wyjątkowo czystą wodą w strumieniu. Nie znał się zbytnio na medycynie, szczerze mówiąc John wolał ranić niż leczyć. W tym jednak przypadku postanowił pójść śladami Ricky. Chwycił nóż którym jeszcze tak nie dawno poderżnął gardło Nieznajomej, opłukał ostrze w rzece i wyciął kolejny kawałek swojej koszulki. Jeszcze kilka takich akcji, a będę pomykał z gołym brzuchem pomyślał i zamoczył materiał w zimnej wodzie. Zawiązał na ranie dosyć ścisło i odwiązał stary, przekrwiony już kawałek koszulki.
  Stracił już trochę krwi więc wyjął z prowizorycznego plecaka manierkę i wypił niewielką resztę tego co pozostało z deszczówki. Oby dzisiaj też padało.
  Podniósł się znad rzeki i spojrzał na dziewczyny. Kiwnął głową w stronę z której przyszli dając znak, że pora ruszać i tak też zrobił. Przed nimi tak samo długa droga jak nad ranem, oby też tak nudna.
z/t chyba

Wszystko co się działo przez ten czas dziewczyna zaczęła powoli zapominać. Za bardzo nie chciała pamiętać tego zdarzenia lecz na jej nieszczęście będzie pamiętała i to do końca. Nie wiedziała jak mogłaby im pomóc nie znała się na zszywaniu ran jedynie mogła zrobić tak by nie wdało się zakażenie i przemyć rozcięcia. Stała nadal przy brzegu nadal trzymając te znaleziska w rękach po chwili położyła je przed sobą tak by się nie zamoczyły. Rozglądała się od czasu do czasu patrząc w stronę lasku. Jakoś nie mogła oderwać wzroku do niego oczywiście był ładny ale zawsze mogło się tak czaić coś na nich a Tris nie miała zamiaru być ponownie zaatakowaną w tym samym dniu. Gdy Wysłuchała co dziewczyna do niej mówiła i można było uznać, że Maddon się lekko zmartwiła.
- To mnie pocieszyłaś ale nie jestem martwa więc dam radę - odpowiedziała. Nie widziała jak jej policzek wyglądał więc nie mogła ocenić czy jest źle czy raczej dobrze. Jeśli będzie miała bliznę no to będzie musiała z nią żyć i nic z tym nie mogłaby zrobić.
- Może będzie mi z nią do twarzy - ponownie dodała uśmiechnęła się i zażartował sobie z samej siebie. Nie mogła popłakać się z takiego powodu jej życie na tym przecież się nie skończy. Gdy Ricky podeszła do niej i dała jej kawałek materiału do przemycia rany Tris wzięła ją od niej i przyłożyła do policzka po czym lekko przetarła zrobiła to jeszcze kilkakrotnie. Nie było to przyjemne więc zacisnęła zęby. Po chwili usłyszała ponowne słowa dziewczyny chwilę się nad nimi zastanowiła.
- Też tak sądzę i nie wiem czy jest sens nadal tutaj być - powiedziała w stronę John'a przy czym zgadzając się z Ricky. Może i mieli poszukać zaginionych dzieciaków lecz nie było szans na dalszą wędrówkę. Mieli kilka znalezionych rzeczy ale na wiele im się nie przydadzą. Czekała na reakcję chłopaka i mieli szczęście, że także chciał wracać do obozu. Mogli tam spokojnie opatrzyć swoje rany a dziewczyna nie chciała już zostawać na tym pustkowiu.
- No to idziemy - słowa skierowała w stronę dwójki nastolatków.



prawdopodobnie zt.//

//po poszukiwaniu orzechów

Phoenix od dłuższego czasu próbowała wyrzucić z siebie negatywną energię jaka kumulowała się w niej od dawna. Szukała sposobu by nie wrzeszczeć na innych, by przypadkiem nie zrobić sobie wrogów których w setce zdecydowanie nie potrzebowała mając tak niewielu sojuszników. W końcu znalazła odpowiednie miejsce i czas. Teraz. Przyleciała na ziemię mając dwie gumki we włosach, obecnie nie miała żadnej tylko dlatego że nosiła je w kieszeni spodni na wypadek kiedy zmieniłaby zdanie. Wyjęła jedną związując nią włosy w prosty kucyk, tak by włosy nie przeszkadzały jej w tym co miała zamiar zrobić za chwilę. Nie chciała tego robić w lesie, za mało przestrzeni choć zdecydowanie mogłaby użyć drzewa do treningu. Od kiedy była mała ojciec trenował ją by potrafiła się sama obronić, nigdy nie było wiadomo co się może stać, nawet na Arce. Uwielbiała tę część dnia gdy ojciec zabierał ją do pustego, nieużywanego pomieszczenia i spędzali ten czas razem na treningach, których jej teraz brakuje. Mimowolnie spojrzała w niebo zastanawiając się co może teraz robić, o matce nawet nie chciała myśleć. Jej wspomnienie wywołało grymas na twarzy brunetki.
Zdjęła swoją koszulę z długim rękawem przewieszając ją sobie w pasie, pod spodem miała granatową koszulkę na ramiączkach, tak pod komplet. Phoenix była osobą która uwielbiała dobierać rzeczy pod siebie, niezależnie od sytuacji. To poprawiało jej nastrój.
- Dobra Biccieri. Skup się. – mruknęła sama do siebie zaczynając gimnastykę, na pierwszy ogień poszło rozciąganie rąk i nóg. Gdy poczuła że jest gotowa, zdecydowała się na mały jogging po plaży, nie za daleko wciąż pozostając w bezpiecznej odległości od wody.

/po tam tym wszystkim

Teoretycznie takie łażenie samemu po lesie, zwłaszcza teraz, jak już wiedzieli, że nie są sami na Ziemi, nie było zbyt mądre. Teoretycznie. Tak bardziej praktycznie, to Bellamy miał już trochę dosyć Setki, która to już właściwie setką nie była, ale mniejsza o to. Oczywiście, to nie było tak, że teraz miał zamiar ich zostawić na pastwę losu i przyglądać się jak tak giną z głodu, czy czegoś podobnego. Po prostu potrzebował takiej chwili wytchnienia, gdzie to nikt nie będzie mu gadał nad uchem, marudził, albo próbował się kłócić z jakiegoś błahego powodu. Bellamy był tylko człowiekiem, a i tak wszyscy mieli jeszcze na tyle szczęścia, że wciąż pozostawał w miarę miły. W końcu mógł zacząć rozstawiać ich po kątach i nic by do gadania nie mieli. Niestety zamiast doceniać jego dobroć, woleli marudzić, toteż nie ma co się dziwić, że miał ich dosyć. Pod pretekstem szukania jakiegoś pożywienia, którego to wciąż im brakowało, wybrał się na wycieczkę po lesie. W ciągu tych ostatnich dni trochę lepiej rozejrzeli się po okolicy i niej więcej wiedzieli co i gdzie się znajduje. Może i jakiś super dalekich wypadów nie robili, ale chociaż wiedzieli gdzie mogą znaleźć źródło wody, a gdzie rosną drzewa z orzechami. Z pragnienia chociaż nie padną, bo akurat strumyków to nie brakowało.
Przedzierając się przez las, Bellamy na swoje szczęście nie spotkał na drodze żadnej przeszkody. Nie spotkał również żadnego zwierzęcia, ale to mu jakoś specjalnie nie przeszkadzało. Gdyby coś znalazł to by musiał wrócić do obozu, a akurat to nie było mu zbytnio na rękę. Dlatego też, kiedy po dłuższej chwili znalazł się przy plaży, z dala od tego całego chaosu panującego pod Exodusem, poczuł ulgę. Chociaż naprawdę mu schlebiało, że niektórzy tak automatycznie uznali go za przywódcę, to równocześnie irytowali go ci, którzy chcieli każde jego słowo, bez względu na to czy mądre, czy głupie, kwestionować. Tutaj nie było tych wszystkich marud i człowiek mógł chociaż trochę wypocząć i przestać się przejmować problemami dnia codziennego. Jednak szybko się okazało, że Bellamy na plaży sam nie był. Właściwie wychodziło na to, że był tym, który to zakłócał spokój przebywającej tutaj Phoenix, ale hej, jego towarzystwo było o wiele lepszym towarzystwem, niż większości przebywających na Ziemi osób, więc dziewczyna raczej nie powinna narzekać.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że mówienie do siebie może być oznaką początków problemów ze zdrowiem psychicznym? - zapytał, bo tak się składało, że usłyszał wypowiedziane przez nią słowa. Oczywiście powiedział to w formie żartu, gdyż nie uważał, żeby było coś nie tak z psychiką Pho. Miał taką małą nadzieję, że dziewczyna zrozumie żarcik i nie skończy się to tym, że zostanie okrzyczany przez kolejną nastolatkę. W ciągu tych ostatnich paru dni musiał już wystarczająco dużo razy użerać się z pyskatymi małoletnimi niewiastami i jak jeszcze raz będzie musiał to zrobić... to prawdopodobnie przestanie proponować ludziom rzeczy, a zacznie wydawać rozkazy. Wolność się skończy i będą dopiero mieli!

Brunetka starała się otworzyć w swoim umyśle piosenkę, którą zawsze nuciła z Conley’em, kiedy się widzieli i mieli „fun time”. Dawno tego nie robili, jeszcze ani razu na ziemi, co wydawało się być wielkim nieporozumieniem, które trzeba naprawić. To był kolejny punkt na jej liście. Była tak skoncentrowana na zadaniu jak i bieganiu, że dopiero usłyszenie czyjegoś głosu zatrzymało jej wprawione w samoczynny bieg nogi.
- Hahahahahhahah, żeby to była tylko prawda. Może to wybawiłoby mnie od Ziemskich problemów. – odpowiedziała roześmiana od ucha do ucha. Przystanęła na chwilę by złapać oddech i podeszła do niego bliżej.
- Długo cię nie widziałam. Wszystko w porządku? – zapytała patrząc na niego sokolim wzrokiem. Takim, który szukał dziury w całym zwykle tę dziurę znajdując. Wystarczyło popatrzeć wystarczająco długo. Bellamy był jedną z nielicznych osób poza Conley’em i Laurel, którym ufała i których znała. Mimo przeszłości, która uderzała ją za każdym razem jak go widziała, wiedziała, że nie może tego trzymać przeciwko niemu, choć nie raz korciło ją by go zapytać…to nie był ten czas. Nie w tej chwili. Teraz była w sytuacji, która wymagała więcej uwagi, a był to jej trening.
- No i skoro tu już jesteś….możesz mi pomóc. – Powiedziała oddalając się na krok, przy którym odwróciła się do niego nieznacznie plecami, tylko po to by móc go zaatakować pięścią. Wiedziała że Bell znajdzie siłę jak i sposób żeby tego uniknąć (lub nie ). Był znacznie bardziej doświadczony od niej w tej dziedzinie. Ona się znała tylko na roślinach i podstawowej chemii, której nauczył ją ojciec.
- Pokaż, na co cię stać, panie strażniku. – zaśmiała się wytykając mu język, przy czym ostatnie dwa zaakcentowała bardzo poważnie, dodając do tego nieznaczny ukłon w jego stronę, jako formę żartu. Po wszystkim spojrzała na niego i wybuchła dodatkową salwą śmiechu, która ucichła nagle a Pho stała się bardziej poważna i skupiona. Teraz czekała na ruch Bellamy’ego. Jej jednoosobowy trening stał się właśnie highlightem jej dnia jak na razie.

Chyba można śmiało powiedzieć, że Phoenix była trochę za bardzo na tym swoim zadaniu skoncentrowana. Była sama, dosyć spory kawałek od obozu. Dzisiaj spotkał ją Bellamy, jutro to może być jakiś żądny krwi Ziemiani, który nie będzie miał tak przyjaznych zamiarów jak Blake. Powinna więc nie tylko ćwiczyć bieganie, czy też atakowanie czegoś, ale również i uwagę. Koniec końców dostrzeżenie potencjalnego zagrożenia i refleks mogłyby jej uratować skórkę, bo raczej tężyzną fizyczną za dużo by nie zdziałała.
- To na pewno. Byłabyś szczęśliwa rozmawiając z drzewami, a inni by się martwili o całą resztę - pokiwał głową. Zawsze to jakieś rozwiązanie sytuacji! Chociaż nie ma co ukrywać, że nie byłoby smutno, gdyby tak nagle Pho postradała rozum. Słysząc jej pytanie, uniósł lekko brwi.
- Nie dziwi mnie, że nie widziałaś. Ostatnio byłem naprawdę zajęty, głównie kłóceniem się z nastolatkami i byciem królem. Bardzo czasochłonne zajęcie - rozłożył bezradnie ręce. Zdecydowanie bardziej wolałby spędzać czas z ludźmi, których lubił, niż z tymi, co chcą mu tylko marudzić nad uchem. Niestety tak się najwyraźniej nie dało. - I zgaduję, że Ty również byłaś zajęta... bieganiem i tego typu zabawami - dodał. Nie tylko ona nie widziała ostatnio jego, on jej również, heh. Jednak jakby tak się zastanowić, to nie było ani trochę dziwne - może i była ich tylko setka, ale ciągle coś się działo, ludzie się rozłazili, więc koniec końców większość się po prostu mijała. Rzecz jasna Bellamy wcale w żaden sposób nie unikał Pho, chociaż starał się niektórych unikać, ale to głównie dlatego, że go irytowali. Dziewczyna jednak nie należała to tej grupy.
- Teoretycznie mogę, pytanie tylko, czy chcę - odpowiedział z lekkim uśmieszkiem na twarzy. Totalnie nie zareagował na jej 'atak', co zaowocowało tym, że oberwał z pięści. Nie, żeby jakoś specjalnie go to zabolało, bo w końcu Pho nie była żadną siłaczką, a on nie należał do jakiś chucherek, ale jednak poczuł jej cios. Skrzywił się więc lekko - Jak będę miał siniaki, to będzie to Twoja wina - powiedział z powagą. Pewnie ich nie będzie miał, ale jakby stało się inaczej, to pewnie by jej to wypominał, albo zażądał jakiegoś masażu, coby przestało boleć.
- Pokazałbym, ale byłem woźnym, a nie strażnikiem - wzruszył ramionami. Właściwie to Bellamy miał trochę opory przed takimi zabawami z Pho, bo po prostu nie chciał jej zrobić żadnej krzywdy. Gdyby ona mu nabiła kilka siniaków, to nic strasznego by się nie stało, ale jakby stało się na odwrót, to już nie byłoby tak fajnie.

Zastanawiała się czasem czy ma zazdrościć Bellamy’emu czy wręcz przeciwnie. Był tu najstarszy z nich wszystkich i tak jakby wszystko stanęło na jego głowie. Prawdopodobnie nie było to jego pierwszą myślą po wylądowaniu, jednak ktoś musiał być liderem grupki prawie dorosłych ludzi. Fakt, że popełnili swoje ‘złe uczynki’ w różnych etapach życia to jednak nie zmieniało faktu, że teraz mieli (a przynajmniej większość) po 17 lat. Wiedziała za to jedno, Bell mógłby użyć jak największej liczby sojuszników do trzymania porządku. Pho nie była typem osoby, która aprobowała totalny chaos i samowolkę, skoro byli tu razem, powinni dbać o siebie. Może i nie było tu zasad ani warunków jak na Arce, to nie oznaczało, że wszystko powinno być dozwolone. Ziemia, jaką ją przedstawiali im na Arce nie była tą obecną, po której chodzili. Gdyby ktoś zapytał Phoenix, co szczerze sobie myśli teraz…powiedziałaby, że jest bardziej przerażona niż odważna. Mimo to robi dobrą minę do złej gry, bo inaczej się nie da.
- Próbowałam znaleźć jakieś użyteczne rośliny…na jakieś otarcia czy coś..- mruknęła w odpowiedzi. Nie chciała się oddalać zbyt daleko od obozu, szczególnie sama, ale ciężko było cokolwiek znaleźć użytecznego dla niej tak blisko obozu. Nie chciała siedzieć i nic nie robić, nie po to studiowała rośliny przez większość jej czasu żeby teraz być bezużyteczną.
Zupełnie nie przewidziała jednak, że Bellamy nie przewidzi jej ataku i jednak oberwie. Jak tylko się skrzywił i ona to zrobiła. Nie myślała, że oberwie, w końcu to nie o byle, kim mowa.
- Wszystko w porządku? Myślałam, że się obronisz w czas…- szepnęła cicho drapiąc się po głowie. Po chwili wyprostowała się i spojrzała na niego poważnie.
- Wiem, że nie jestem siłaczem i prawdopodobnie gdybyś chciał mógłbyś złamać mnie w pół …wiem też, że ty wiesz, kiedy jestem poważna i kiedy naprawdę czegoś chcę. – zaczęła swój mały monolog.
- więc powinieneś wiedzieć że gdyby mi nie zależało, to bym nie pytała. – dodała, po czym ponownie stanęła w bojowej pozycji.
- Nie bądź ślimakiem, wyjdź ze skorupki i pokaż rogi. – zakończyła poetycko posyłając mu jednocześnie cheeky uśmiech. Gdyby nie fakt, że mieli taką a nie inną przeszłość i znali się trochę to może nie czułaby się w jego towarzystwie tak swobodnie i mu tak nie ufała. Ale to był Bell. Poszłaby za nim wszędzie.

Gdyby go zapytała, to z pewnością odpowiedziałby, że nie ma tutaj czego zazdrościć. Jasne, fajnie jest sobie porządzić przez dzień, może dwa, ale obecnie znaleźli się w sytuacji, kiedy decyzja, którą podjąłby Bellamy mogłaby się skończyć źle dla całej grupy. To było brzemię, na które się nie pisał, bo w założeniu jedyną osobą, którą tak naprawdę chciał pilnować i bronić była Octavia. Teraz, zamiast jednej, młodszej siostry na głowie, miał (już nie całą) setkę nastolatków, z czego jedni byli bardziej skłonni do współpracy, natomiast inni woleli się buntować, tak dla zasady chyba. Lepiej by sobie radzili, jakby każdy odłożył na bok swoją dumę i przyłączył się do pracy grupowej, ale co począć. Najwyżej Bellamy wszystkich krnąbrnych nastolatków siłą nakłoni do współpracy i gotowe. Właściwie to było trochę smutne, że niektórzy wciąż próbowali 'kozaczyć', mimo iż doskonale zdawali sobie sprawę w jak trudnej sytuacji się znajdują. Jedyne co mogło ich utrzymać przy życiu to współpraca, bo jak wszyscy usiądą na tyłkach i będą czekać aż inni podstawią im jedzenie pod nos, to długo raczej na Ziemi nie pożyją.
Pokiwał głową słysząc jej słowa - Może i dobrze, że nic nie znalazłaś. Jak będą mieć otarcia i rany, to może niektórym dzięki temu coś się do głowy wbije - stwierdził. Nie, żeby był otwarcie za przemocą, ale każda rana, czy każde skaleczenie, jakiego tutaj doznają, może się okazać cenną lekcją. Łapy chociaż nie będą wszędzie pchać i może w końcu sobie uświadomią, że to nie zabawa i naprawdę należy na siebie uważać. Gorzej by było, jakby rana doprowadziła do jakiegoś zakażenia, a potem do śmierci, ale Bellamy pod tym względem był optymistą. Zresztą, co nas nie zabije, to nas wzmocni, prawda?
Teoretycznie mógł zareagować, ale dobrze wiedział, że Phoenix mu nic tak naprawdę nie zrobi. W końcu nie była profesjonalną maszynką do zabijania, tylko niedużą nastolatką. Właściwie to jej 'atak' ani trochę go nie zabolał, dlatego też, widząc jej zakłopotanie, lekko się roześmiał. - Jestem prawie pewien, że wszystko w porządku. Nawet moja męska duma nie ucierpiała - odpowiedział jej z uśmiechem na ustach. Och, przecież on sobie tak tylko żartował! Ostatnio wszyscy chodzili naburmuszeni, albo pyskowali, więc miło było spędzić chociaż chwilę z kimś, kto nie był nastawiony do niego negatywnie.
W czasie jej monologu uniósł głowę w górę, modląc się o spokój - Byłbym naprawdę zdziwiony, jakbyś się okazała siłaczem. Ale żeby nie było! - powiedział szybko, coby Pho się obrażona nie poczuła - Jesteś małą i zwinna, więc masz niewielką przewagę nad takimi jak ja. Proponowałbym więc się skupić nad nauką posługiwania się jakąś bronią, bo to bardziej Ci się przyda - stwierdził, teraz już całkiem poważnie. Wątpił, żeby Pho dała radę pokonać jakiegoś tubylca gołymi rękoma, zwłaszcza, kiedy sobie przypominał jak jedna z Ziemianek załatwiła Murphy'ego i dwie dziewczyny, które mu towarzyszyły. Jeżeli już więc Phoenix chciała trenować, to powinna nauczyć się posługiwania bronią... Szkoda jednak, że nie mieli nic oprócz metalu z Exodusa.
- No i nie chcę, żebyś przez mnie miała siniaki - dodał, tak delikatnie ją szturchając pięścią w ramię. Mogliby zawsze stworzyć jakiś worek treningowy, czy coś w tym stylu, ale jeżeli mieszkańcy Ziemi mieli noże i włócznie, to raczej pięście i kopy z półobrotu Setki na nic się zdadzą i prędzej wszyscy zostaną wybici, niż sami kogoś wybiją.

Aidan lubił działać na własną rękę. Oczywiście, chciał jak najlepiej dla grupy, ale wolał chodzić sam na poszukiwanie pożywienia, czy też poznawanie okolicy. Nie musiał wtedy słuchać niczyjego marudzenia, nie musiał się zatrzymywać, żeby ktoś inny mógł odpocząć. W obozie pojawiał się zazwyczaj wtedy, kiedy coś znalazł, lub potrzebował chwili odpoczynku, a gdyby wędrował w towarzystwie zdecydowanie częściej musiałby wracać, czasami być może z pustymi rękoma. Chłopak nie był egoistą, ale od zawsze wolał robić wszystko sam. Tak było łatwiej i nie musiał się martwić, że komuś, podczas tego, co robił, stanie się jakaś krzywda. Właśnie tak było i tym razem. Wędrował po okolicy, która po części był już dla niego znajoma. Nie kojarzył wszystkich miejsc, ale te, które znajdowały się w odległości jakiś dwóch, trzech kilometrów od Exodusa, były przez niego dosyć dobrze przeszukane. Dzisiaj postanowił zawędrować trochę dalej. W obozie powoli kończył się zapas wody, więc Aidan postanowił, że wybierze się do rzeki, żeby go uzupełnić. Przy okazji chciał się rozejrzeć trochę dalej, może spróbować wspiąć się na jakieś drzewa, żeby sprawdzić, czy nie ma na nich jakiś owoców. Co prawda szansa na to o tej porze roku nie była zbyt wielka, ale spróbować nigdy nie zaszkodzi. Wędrował więc rozglądając się uważnie. Po drodze natknął się na parę znajomych osób, które zajmowały się poszukiwaniami korzonków i innych jadalnych roślin. Teoretycznie mógłby im pomóc, jednak na dzień dzisiejszy wyznaczył sobie inne zadanie. Idąc w stronę plaży, natknął się na wielkie drzewo - wysokie i naprawdę grube. Z ziemi wydawało się, że rosną na nim jakieś owoce, ale znajdowały się na gałęziach, do których Aidan nie mógł dosięgnąć, dopóki by się nie wspiął wyżej. Znajdował się jakieś 200, może 300 metrów od plaży, więc gdyby się okazało, że odnalazł źródło pożywienia, bo być może w okolicy znajdowało się więcej takich drzew. Miejsce to byłoby naprawdę bardzo wygodne dla całej setki, bo można by było uzupełniać za jednym zamachem nie tylko zapasy wody, ale i owoców. Dlatego też, z uśmiechem na ustach, Aidan pozostawił zabrane ze sobą manierki na wodę na ziemi, a sam zaczął się wspinać na drzewo. Nie było to zbyt łatwe zajęcie, pomimo tego, że gałęzie były naprawdę grube i wydawały się bardzo stabilne. Największym problemem było jednak dostanie się do tych gałęzi, które znajdowały się ponad półtora metra nad ziemią. Jednak Aidan by sobie nie poradził? Już raz udowodnił, że potrafi się wspinać jak małpa, więc i tym razem, po paru próbach, w końcu uchwycił palcami jedną z gałęzi, dzięki czemu mógł się na nią wciągnąć i rozpocząć swój 'marsz' w górę. Wspinaczka była naprawdę przyjemna i niezbyt trudna (chociaż wymagająca dużego wysiłku fizycznego), dlatego już po paru minutach Aidan znalazł się wśród gęstych liści. Powoli, żeby nie połamać gałęzi na której stał, chłopak zaczął się zbliżać do owocu, który widział z ziemi. Niestety z wielkim rozczarowaniem zobaczył, że jest to pusta skorupa, w której teoretycznie powinien być orzech. Teoretycznie, bo jak się okazało, coś, lub ktoś, rozłupał go od dołu, tak że na gałęzi wisiała tylko skorupka, która spadła, kilka chwil po tym, jak Aidan ją dotknął. Cóż, wyglądało na to, że wspinaczka nie przyniesie żadnych wymiernych korzyści. Chociaż naprawdę przyjemnie było stać wśród gałęzi i liści wielkiego drzewa i czuć delikatny wiatr we włosach i na twarzy. Takich luksusów na Arce nie mieli.

Zwiadowcy z TonDC dostali jasne rozkazy: obserwować skaikru, nie pokazywać się im, donosić o wszystkim, co zrobią i o każdym miejscu do którego się udadzą. Dwyn był młodym zwiadowcom, niektórzy mogliby powiedzieć, że niezbyt doświadczonym. Był jednak dumny, że dostał swoją szansę i mógł się przyłożyć do ochrony swoich ludzi. Dostał rozkaz obserwowania skaikru i to właśnie już od paru dni robił. Nie zauważył niczego podejrzanego, ani żadnej broni w rękach ludzi z Nieba, ani też, żadnych oznak, które mogłyby wskazywać, że szykują się do ataku na TonDC. Właściwie to wydawało mu się, że większość z obserwowanych przez niego osób nie ma pojęcia, że nie są sami w lesie. Oczywiście swoje przypuszczenia zostawił jak na razie dla siebie, ponieważ jego praca jeszcze się nie skończyła. Miał przez 7 dni i 7 nocy obserwować skaikru, a dopiero potem zdać relację swojemu dowódcy. Dlatego też Dwyn siedział teraz na jednym z drzew, niedaleko plaży, ukryty wśród liści i gałęzi, obserwując osoby, które się tutaj pojawiały. Wcześniej przebywał bliżej obozu, jednak dostał wiadomość o śmierci jednej z Ziemianek, której ciało znaleziono właśnie tutaj. Postanowił więc sprawdzić, czy może pojawi się w tym miejscu ktoś podejrzany, kto mógłby być potencjalnym mordercą, który odebrał życie Afrah. Jak na razie nic szczególnego nie rzucało mu się w oczy. Raz na jakiś czas widział osoby, pojawiając się na plaży, jednak większość z nich nie robiła niczego podejrzanego. Teraz jednak uważnie przyglądał się dwójce, która mimo że z pozoru nie różniła się niczym od osób, które już widział, to jednak wzbudziła jego niepokój. Był tak skupiony w przyglądanie się i próbę podsłuchania o czym rozmawiają, że dopiero po paru sekundach zauważył, że na drzewo, na którym siedział, ktoś zaczyna się wspinać. Wystarczyło jedno spojrzenie i Dwyn już wiedział, że to jeden ze skaikru. Chłopak wspinał się bardzo sprawnie, co trochę zaskoczyło zwiadowcę. Oznaczało to jednak, że chłopak jest niebezpieczny, a sam Dwyn znalazł się w niebezpieczeństwie. Doskonale zdawał sobie sprawę, co się z nim stanie kiedy chłopak go zobaczy i powiadomi swoich pobratymców. Wyciągnął więc z zza pazuchy sztylet i przyczaił się wśród liści i czekał na odpowiedni moment. Nie podobało mu się to, co chciał zrobić, lecz to niczego nie zmieniało. Uważnie obserwował chłopaka, czekając na odpowiedni moment, żeby zaatakować. Ścisnął sztylet trochę mocniej, zbliżając się do zapatrzonego przed siebie chłopaka. Jedną ręką szybko zasłonił mu usta, a drugą wbił w miejsce, gdzie znajdowało się jego serce. Ofiara próbowała się przez chwilę szamotać, jednak nic to nie dało. Czerwona plama szybko zaczęła się rozprzestrzeniać w okół sztyletu, który wciąż tkwił w ciele chłopaka. Dwyn, kiedy był już pewien, że nie ma ratunku, wyciągnął swój sztylet, szybkim ruchem ręki chowając go za pazuchą. Wiedział, że teraz musi działać szybko. W momencie kiedy puścił ciało chłopaka, sam zaczął schodzić z drzewa. Nie pamiętał kiedy ostatnio tak szybko się poruszał. Chwilę po tym, kiedy jego ofiara spadła na ziemię z dosyć głośnym trzaskiem, Dwyn również stanął nogami na stałym gruncie i pędem zaczął oddalać się od miejsca swojej zbrodni. Nie chciał czekać, żeby sprawdzić, jak zareagują na hałas osoby znajdujące się na plaży, to było zbyt niebezpieczne. Zwiadowca czym prędzej udał się do swojej kryjówki, zostawiając martwe ciało na ziemi, wśród liści, połamanych gałęzi i paproci.