Dokładnie nie pamiętam który to był rok, kiedy się urodziłam (niestety, zawsze go zapominam), ale w papierach jest wpisany trzydziesty dzień miesiąca, który zwany jest marcem; mawiają, że jest to początek wiosny, kiedy przebiśniegi wyłaniają swoje pączki spod białych resztek stopniałego śniegu, wszystko kwitnie i budzi się do życia. Piszą, że ponoć wtedy ludzie często się zakochują, słońce chętniej wychodzi zaa chmur i oblewa ciepłem wszystko co znajduje się w zasięgu jego promieni. Nigdy jednak nie miałam przyjemności doświadczyć tego osobiście, jedynie ze starych książek w naszej bibliotece, które były praktycznie jedynym dowodem na to i wyjaśnieniem, jak było wcześniej; nie było żadnego promieniowania, ludzie żyli normalnie na powierzchni Ziemi, tereny były zalesione, ale nietrudno było się także natknąć na miasta, które powstały dzięki inicjatywie ludzi. Wtedy życie toczyło się podobnie, ale też zupełnie inaczej - mnóstwo ludzi zbierali się w społeczności, grupki, i było ich o wiele więcej niż jest teraz. Wybuch zmiótł prawie wszystko z powierzchni Ziemi, a promieniowanie uniemożliwiało nam wyjście na zewnątrz. Mówiąc ogólnikowo mieliśmy za słaby organizm, systemu immunologicznego prawie nie było, a przynajmniej był za słaby, byśmy mogli żyć na powierzchni. Moja matka razem z innymi starała się znaleźć sposób, by wyciągnąć nas z tego problemu i byśmy mogli zasmakować tych wszystkich uroków Ziemi, a nie ciągle przebywać w ukryciu. Kiedy byłam mała, wszystko wydawało mi się całkiem normalne - to że żyliśmy w jakiejś górze, ale nie mieliśmy możliwości wyjścia, bo to groziło śmiercią. Dopiero parę lat później odkryłam książki, bo w szkole mówiono o tym dość ogólnikowo, bo dla takich małych szkrabów Historia Poprzedniego Świata była bardzo uboga. Od tamtej pory czytałam dużo i często, ale kiedy to zrobiłam zaczęłam tęsknić. Za nie wiadomo czym, bo przecież tak naprawdę nie wiedziałam jak było wcześniej, nie odczułam tego na własnej skórze, nie przetestowałam, ale mimo tego tęskniłam. Często śniłam o życiu na Ziemi, w głowie pojawiały się obrazy namalowane przez Dante'ego, które wszystko tylko podsycały. Zawsze lubiłam skradać się do schowka z jego obrazami i je oglądać pod snopem latarki, kiedy wszyscy już dawno spali w swoich łóżkach. Nadal to robię i się wymykam, chociaż już nie ma piętnastu lat, tylko dwadzieścia cztery. Chyba każdy mieszkaniec Mount Weather skrycie marzy o tym, by wydostać się na powierzchnie. Owszem, wszystkiego było pod dostatkiem, ale co to było za życie na pół gwizdka, kiedy nie mogło się wszystkiego doświadczyć i musieliśmy się zawsze chować? Z kolei istnieli też tacy, którzy mocno pracowali nad tym, by znaleźć sposób, by wydostać nas na powierzchnię. Do nich należała moja matka, która była jednym z głównych lekarzy. Wszystkie ich badania były owiane wielką tajemnicą, nikt nic nie wiedział, a ona też nam nigdy niczego nie mówiła, chociaż czasami przy kolacjach ją o to wypytywałam, to nigdy nie doczekałam się odpowiedzi. Nie chciałam niczego odkrywać na własną rękę, bo wtedy to byłoby bez sensu. Mówiąc szczerze, moje życie wcale nie wygląda ciekawie, a ja sama spędziłam niemal połowę swojego życia na marzeniach i snuciu wielkich teorii na temat sposobów, dzięki którym moglibyśmy się wydostać na zewnątrz, chociaż były prawdę mówiąc bardzo wybujałe, jak cała moja wyobraźnia, no ale... co innego mi pozostawało? Byłam skazana na to miejsce, na życie w nim, na udawanie, że niczego mi nie brakuje i niczego więcej nie chcę, chociaż każdy z nas zapewne niejednokrotnie nie zmrużył oka z powodu wyobrażania sobie tego życia, o którym piszą w książkach i każdy szepcze po kątach. Każdy mówił, że powinniśmy być wdzięczni, bo Mount Weather to była dla nas jedyna szansa na przeżycie; rodziliśmy się tam, rośliśmy, starzeliśmy, a potem umieraliśmy.
To jest jeden, wielki grób. Mounth Weather to nasza mogiła.

Maeve nie potrafi posługiwać się bronią, czy to palną czy białą, ani żadnego człowieka nie potrafiłaby też zabić z zimną krwią. Jej umiejętności nie są jakieś nadzwyczajne, może jedynie trochę czytała o medycynie stosowanej w Mount Weather w książkach matki, nauczyła się szyć ubrania, przyszywać zgubione w szufladach guziki, ale najbardziej lubi malować; dla niej nie ma nic lepszego niż wykreowanie własnego, prywatnego świata, własnej Ziemi i wyobrażania sobie życia na powierzchni, o czym może rozprawiać godzinami. Prócz tego przeszła kurs nauczania ogólnokształcącego i jest nauczycielką w klasach 1-3. Nie jest jakimś wielkim wojażem, raczej myślicielką, niezbyt przystosowaną do życia w czasach, w jakich się urodziła.